Ik ben zwart, autistisch en heb een beperking. En als ouder zie ik datzelfde in mijn kinderen terug. Daarom weet ik als geen ander hoe belangrijk het is om anderen een gevoel van trots te geven. Tegelijkertijd weet ik hoe moeilijk dat is in een wereld die onze kinderen constant het tegenovergestelde opdringt. We leven in een wereld waar constant wordt benadrukt dat het slecht is om een beperking te hebben of om op welke manier dan ook anders dan 'normaal' te zijn. Het lijkt misschien onmogelijk, maar ik geloof niet dat dat zo is.
Wat is trots zijn op autisme (Autistic Pride)?
Als je het woord 'Trots' opzoekt in de Groot Woordenboek van de Nederlandse Taal, Van Dale (14e editie), vind je het volgende:
trots (de (m.); g.mv)
- Het sterke zelfgevoel, de fierheid die het volbrengen van iets groots of het bezit van iets kostelijks of van bep. situatie geeft, of die van een ander waarbij men zich betrokken voelt.
- Vervuld van een groot gevoel van eigenwaarde.
Daaruit volgt dat trots op autisme betekent dat je vervuld bent van een gevoel van eer voor jezelf en je autisme. Dat je blij bent met hoe jouw autisme bijdraagt aan wie je bent en wat je kan. Bovendien betekent het dat je zelfvertrouwen hebt en je beseft dat jij en mensen zoals jij net zoveel recht op menselijke waardigheid hebben als anderen.
Maar hoe kunnen we deze twee definities gebruiken om onze autistische kinderen een gevoel van voldoening en eigenwaarde te geven?
Het Engelse woord voor trots, Pride, begint met de letters P en R. P.R. staat ook voor Public Relations. Ik geloof dat wij als ouders, verzorgers, therapeuten en onderwijzers onszelf moeten zien als Public Relations Managers. Het is onze taak om ervoor te zorgen dat er een positief beeld ontstaat van autisme en autistische mensen, zodat onze kinderen niet worden belemmerd door het beeld dat anderen hebben.
Het begint bij je eigen taalgebruik
De eerste stap is opletten hoe we zelf praten over autisme, beperkingen, spraak (de dominantie van spraak in de wereld) en OC. We moeten goed beseffen dat onze eigen houding de gedachten van onze autistische naasten onbewust beïnvloedt. We weten dat de samenleving al een sterke negatieve invloed heeft op de manier waarop ze over zichzelf denken. Zelfs als ze weten dat dit niet klopt, kunnen ze onzeker worden of, nog erger, zichzelf ervan overtuigen dat de dingen die ze lezen en horen waar zijn.
Wees je ervan bewust dat de manier waarop we over autisme en beperkingen praten, bepaalt hoe onze kinderen zichzelf zien en hoe anderen over autisme denken. Hoe mensen hun autistische medemensen behandelen wordt bepaald door de manier waarop de samenleving tegen autisme aankijkt. Negatieve berichten uit die samenleving dringen niet alleen bij onze kinderen binnen, maar ook bij de mensen die hen lesgeven en veel met hen omgaan. Deze berichten bepalen hoe politieagenten, onderwijzers, zorgverleners, medische professionals en heel veel andere belangrijke mensen tegen onze kinderen aankijken en hen behandelen tijdens hun hele leven.
Omring ze met trots
Als laatste cruciale stap om kinderen een gevoel van eigenwaarde te geven, moeten we ervoor zorgen dat er andere autistische kinderen, tieners en volwassenen in hun leven zijn, die ook trots zijn op zichzelf.
En in ons eigen leven. Want of ze nu wel of niet met je kind omgaan, autistische mensen en mensen met een beperking zijn goede vrienden om te hebben. Je kan veel van ons leren - meer dan alleen hoe wij een voorbeeld kunnen zijn voor je eigen kind.
Alleen al door gewoon ons eigen leven te leiden, kunnen we anderen het goede voorbeeld geven. En hun leren hoe wij de nodige aanpassingen regelen, al dan niet gebruik maken van diensten, omgaan met elkaar en gewoon bestaan.
We zijn niet alleen goede rolmodellen, maar ook geweldige werknemers, ouders, familieleden en vrienden, en we hebben onze plaats in elk aspect van de samenleving. Kinderen met een beperking en hun families hebben rolmodellen en vrienden nodig. In mijn jeugd had ik gelukkig andere autistische mensen en mensen met een beperking om mij heen. Datzelfde wens ik voor ieder autistisch kind en de ouders. Het heeft mij toen, en nu nog steeds, enorm geholpen in hoe ik over mijn toekomst denk.
